Σήμερα δεν θα μιλήσω πολιτικά… Θα
μιλήσω προσωπικά. Αύριο είμαι καλεσμένη σε γάμο. Δεν ξέρω το ζευγάρι που παντρεύεται,
είμαι καλεσμένη από τους γονείς. Και όμως, και ας μην ξέρω το ζευγάρι, στο
τέλος της βραδιάς θα είναι σαν να τους ξέρω και θα συγκινηθώ-όπως πάντα- σαν να
ήταν αγαπημένοι μου άνθρωποι.
Πάντα συγκινούμαι στους γάμους,
δεν ξέρω τι με πιάνει. Όταν όλοι χειροκροτούν, εγώ ταυτόχρονα δακρύζω. Χαίρομαι
με τη χαρά του ζευγαριού, των γονιών, των κουμπάρων, με τη χαρά όλων. Και
τελικά καταλήγω να χαίρομαι σχεδόν όσο η νύφη. Αφήστε που είμαι τρομερά
ρομαντική. Δηλαδή ρομαντική μέχρι αηδίας. Και, σε ένα γάμο είναι όλα πολύ
ρομαντικά. Ξέρετε, η αναμονή του γαμπρού, η άφιξη της νύφης, το μυστήριο, τα
ρύζια, η τούρτα, ο πρώτος χορός. Και όόόλη αυτήν την ώρα εγώ δακρύζω.
Κάτι ακόμα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι έπιασε ξαφνικά τις εκκλησίες και δεν θέλουν τα ρύζια. Γιατί; Είναι το πιο αστείο σημείο του μυστηρίου. Ξαφνικά, από την απόλυτη ησυχία, ο κόσμος ξεσηκώνεται και πετάει ρύζια στο ζευγάρι. Η νύφη και ο γαμπρός αντιμετωπίζουν αυτόν τον πόλεμο γελαστοί και όλοι γελάνε. Δηλαδή για να μην χρειαστεί να καθαρίσουν την εκκλησία, θα χορεύουμε έτσι σκέτα τον χορό του Ησαΐα, να στενοχωριούνται και όλες οι γιαγιάδες και οι θείες; Υπάρχει και η ηλεκτρική σκούπα, δεν είναι τόσο δύσκολο.
Επανέρχομαι στο κλάμα. Κοιτάξτε, η αλήθεια είναι το δάκρυ βρίσκεται πάντα στην άκρη του ματιού και φεύγει αμέσως, σε κάθε περίσταση. Γελάω και δακρύζω, βλέπω ειδήσεις και δακρύζω, ακούω ραδιόφωνο και δακρύζω, ακούω ένα τραγούδι και δακρύζω. Νομίζω ότι η αδιάβροχη μάσκαρα εφευρέθηκε από γυναίκες σαν εμένα για γυναίκες σαν εμένα. Αλλά στους γάμους-και στα βαφτίσια- είναι το αποκορύφωμα!
Για το τέλος άφησα την μικρή μου «αμαρτία»: Πολλές φορές σκέφτομαι να πάρω ένα μπλοκάκι μαζί μου και να κλέβω ιδέες. Δεν είναι γελοίο που δεν σκέφτεται καν το γάμο τουλάχιστον για τα επόμενα οχτώ χρόνια;
Λοιπόν αυτά είχα να πω για την σχέση μου με τους γάμους. Ίσως σας πω κι άλλα μια άλλη στιγμή. Άντε καλά να περάσω! Βίον Ανθόσπαρτον στο ευτυχές ζεύγος!
Κάτι ακόμα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι έπιασε ξαφνικά τις εκκλησίες και δεν θέλουν τα ρύζια. Γιατί; Είναι το πιο αστείο σημείο του μυστηρίου. Ξαφνικά, από την απόλυτη ησυχία, ο κόσμος ξεσηκώνεται και πετάει ρύζια στο ζευγάρι. Η νύφη και ο γαμπρός αντιμετωπίζουν αυτόν τον πόλεμο γελαστοί και όλοι γελάνε. Δηλαδή για να μην χρειαστεί να καθαρίσουν την εκκλησία, θα χορεύουμε έτσι σκέτα τον χορό του Ησαΐα, να στενοχωριούνται και όλες οι γιαγιάδες και οι θείες; Υπάρχει και η ηλεκτρική σκούπα, δεν είναι τόσο δύσκολο.
Επανέρχομαι στο κλάμα. Κοιτάξτε, η αλήθεια είναι το δάκρυ βρίσκεται πάντα στην άκρη του ματιού και φεύγει αμέσως, σε κάθε περίσταση. Γελάω και δακρύζω, βλέπω ειδήσεις και δακρύζω, ακούω ραδιόφωνο και δακρύζω, ακούω ένα τραγούδι και δακρύζω. Νομίζω ότι η αδιάβροχη μάσκαρα εφευρέθηκε από γυναίκες σαν εμένα για γυναίκες σαν εμένα. Αλλά στους γάμους-και στα βαφτίσια- είναι το αποκορύφωμα!
Για το τέλος άφησα την μικρή μου «αμαρτία»: Πολλές φορές σκέφτομαι να πάρω ένα μπλοκάκι μαζί μου και να κλέβω ιδέες. Δεν είναι γελοίο που δεν σκέφτεται καν το γάμο τουλάχιστον για τα επόμενα οχτώ χρόνια;
Λοιπόν αυτά είχα να πω για την σχέση μου με τους γάμους. Ίσως σας πω κι άλλα μια άλλη στιγμή. Άντε καλά να περάσω! Βίον Ανθόσπαρτον στο ευτυχές ζεύγος!
Τσιακίρη Ειρήνη
22/6/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου