Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Ώρα για Παιχνίδι…


Χρόνια Πολλά, Χρόνια Καλά, Χρόνια γεμάτα υγεία!
            
            Οι γιορτές είναι εδώ, τραπέζια, φαγητό, ποτό, δώρα, το σκηνικό γνωστό σε όλους μας. Μαζευόμαστε με φίλους, κουμπάρους, συγγενείς και τρώμε του σκασμού, μέχρι που λέμε «Δεν αντέχω να ξαναφάω, του χρόνου πάλι». Τέσσερις ώρες μετά, το σκηνικό επαναλαμβάνεται κάπου αλλού, με μια άλλη παρέα. Κάθε μέρα. Και κάθε μέρα με την ίδια δικαιολογία «Έλα μωρέ, μια μέρα είναι τα Χριστούγεννα!»
            Δεν είναι κακό, είναι μέρος της νοοτροπίας μας, ίσως της παράδοσης μας, μα δεν είναι από τα στοιχεία μας που δημιουργούν προβλήματα, άλλα είναι τα άσχημα μα ας μην μας κακοκαρδίσω μέρες που είναι. Πρόβλημα είναι αν μένουμε κολλημένοι σε αυτά, αν νομίζουμε πως έχουν όλοι πρόσβαση σε αυτές τις μικρές χαρές. Εμείς μπορεί να καθόμαστε να φάμε, να ξέρουμε ότι όλη τη χρονιά ζοριζόμαστε, κανείς δεν αμφιβάλλει γι' αυτό, να συζητάμε την πολιτική μας κατάσταση, τα «χάλια» μας, μα τουλάχιστον έχουμε ένα πιάτο φαγητό μπροστά μας. Δεν είναι δεδομένο αυτό για όλους. Ας σκεφτούμε και ας δράσουμε και για κάποιους άλλους, που δεν απολαμβάνουν αυτά τα «δεδομένα».
            Θέλω και κάτι άλλο να πω. Σήμερα πήγα με τους γονείς μου να πάρουμε δώρο στο δεκάχρονο βαφτιστήρι μας. Κοίταζα λοιπόν τα επιτραπέζια και τότε συνειδητοποίησα κάτι. Όλα τα επιτραπέζια που εγώ και οι μεγαλύτεροι από μένα μεγαλώσαμε με αυτά είχαν μετατραπεί σε ηλεκτρονικά!!! Μονόπολη, παιχνίδια γνώσεων, παιχνίδια με χάρτες, όλα είχαν μουσικές, ήχους, μπαταρίες, τηλεχειριστήρια. Και εγώ μέσα σε όλο αυτό να αναρωτιέμαι: «Εγώ δηλαδή, που δεν μεγάλωσα με όλα αυτά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τι έπαθα; Είμαι πιο χαζή, λιγότερο ανεπτυγμένη, λιγότερο εκσυγχρονισμένη;»
            Παρασυρθήκαμε από την ηλεκτρονική λαίλαπα και σέρνουμε και τα παιδιά μαζί μας. Όταν ήμουν μικρή τα κοριτσάκια κατεβαίναμε στη γειτονιά και παίζαμε με κουζινικά. Πιατάκια, ποτηράκια, κατσαρόλες. Χωρίς ηλεκτρικές κουζίνες με τέσσερα μάτια και φούρνο με φως και ήχο. Αργότερα παίζαμε Μονόπολη με χάρτινα χρήματα και όχι με πιστωτικές κάρτες, παιχνίδια γνώσεων με κάρτες και όχι τηλεχειριστήρια και το πιο ηλεκτρονικό μας ήταν εκείνα τα κόκκινα κυάλια που βάζαμε τον στρογγυλό χαρτί με  τα κουτάκια και βλέπαμε την ιστορία σε κομμάτια (πάλι ξέχασα πως το λένε!).
            Συμφωνώ ότι εκσυγχρονιζόμαστε. Δεν είμαι συντηρητική ούτε και θέλω να σταματήσουμε την πρόοδο. Μα να προοδεύουμε εκεί που χρειάζεται. Στην υγεία λόγου χάρη. Γεμίσαμε τα παιχνίδια φωνές, ήχους και μπαταρίες και αδειάσαμε τα μπαούλα από τουβλάκια και τους δρόμους από παιδιά. Καμιά φορά βλέπω σε κάτι δρόμους εκείνες τις μπλε πινακίδες με το κείμενο "ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΔΗΓΟΙ, ΠΑΙΖΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ" και νομίζω πως είναι απομεινάρι άλλων δεκαετιών, πως στη φούρια των καιρών μας κάποιος ξέχασε να τις βγάλει μια και ο συγκεκριμένος δρόμος είναι 
τις περισσότερες ώρες άδειος από παιδιά.
            Σας είπα, ούτε μίζερη, ούτε γκρινιάρα είμαι. Μα νομίζω πως είναι άδικο για τα παιδάκια να τα βάζουμε τόσο νωρίς σε αυτό το παιχνίδι της τεχνολογίας, μέσα από κάτι που πρέπει να είναι απλό και ανέμελο. Εξομοιώνουμε το παιχνίδι με την τηλεόραση και αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά δεν βγαίνουν έξω. Μα γιατί συνηθίζουν να παίζουν σε αυτό το πλαίσιο, σε αυτό το μοτίβο!
          Παίξτε με τα παιδιά! Δείξτε τους ότι όλα τα παιχνίδια δεν χρειάζονται ένα κουτί εξοπλισμό αλλά χαρτί και μολύβι, μια απλή τράπουλα, ζάρι και πιόνια ή και ακόμα πιο απλά, παρέα, γέλιο και φαντασία!

Χρόνια σας πολλά! Καλή Πρωτοχρονιά!  

Τσιακίρη Ειρήνη
27/12/2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου