Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Σάρωθρον είσαι...

Η βαλίτσα στη γωνία, η λίστα στο γραφείο… Είναι παράξενη η αίσθηση του να ετοιμάζεσαι για ταξίδι, μακρινό ή κοντινό, πολυήμερο ή όχι, να προσπαθείς να σκεφτείς τι θα πάρεις, τι θα αφήσεις, τι χρειάζεσαι στ’ αλήθεια και τι το κουβαλάς για συναισθηματικούς λόγους… Και ενώ το βλέμμα περιπλανιόταν στο δωμάτιο,  έπεσε στο καινούριο cd, σε εκείνο που σε τυλίγει στον τίτλο του και σε στέλνει σε άλλες εποχές, εκείνες του… βινυλίου. Και ήταν τότε που έφθασε και η έμπνευση, φουριόζα και ορεξάτη. Έχουμε μέρες για πακετάρισμα, είπε το μυαλό, βάλε το cd να ακούγεται και πιάσε μολύβι, χαρτί, πληκτρολόγιο, κάτι.
Δεν είναι σπάνιο να με επισκέπτεται η έμπνευση κρυμμένη πίσω από αγαπημένα τραγούδια, αντιθέτως θα έλεγα. Είναι που τα τραγούδια, αν και μια σταλιά, είναι οι γλώσσες τους ροδάνι, που λέει και ο Μίλτος. Που έχουν αυτή τη δύναμη οι στίχοι να σε βάζουν σε μια χρονομηχανή και να σε πηγαίνουν από πίσω έως μπρος… «Είναι μερικά τραγούδια που σε κάνουν να νιώθεις ότι σου λείπουν άτομα που δεν έχεις καν γνωρίσει» έγραψε κάποιος στο twitter. Ή που έχεις σχεδόν γνωρίσει, ή που θα ‘θελες να γνωρίσεις, συμπληρώνω εγώ.
«Σαν σε παλιό βινύλιο» λοιπόν το δώρο του Σάρωθρον που γιόρτασε τα έκτα του γενέθλια και μας χάρισε σε πακέτο ένα δείγμα όσων ακούστηκαν το ’15 στο μαγαζί που χρίστηκε αυτό της καρδιάς μου ένα χειμωνιάτικο βράδυ, μετά το αφιέρωμα στον Πασχαλίδη και τις δύο κερδισμένες προσκλήσεις, όταν συνειδητοποίησα ότι τα ίδια τραγούδια θα άκουγα αν είχα μείνει σπίτι και έκτοτε επαληθεύθηκε η κρίση μου ουκ ολίγες φορές και νιώθω σαν να πηγαίνω χρόνια…
Κάπως έτσι, με το βινύλ…ε, το cd εννοώ, ως μουσική υπόκρουση και χαζεύοντας φωτογραφίες της Κρήτης, δεν κατάφερα  να αποφασίσω, είναι τελικά τόσο «κακό» να παραδεχθώ ότι κρύβω και μια Κρητικιά μέσα μου; Ή θα μειώσει αυτό την αγάπη μου για την Θεσσαλονίκη και την λαχτάρα να γυρίσω πάλι πίσω σε αυτήν και σε ότι αυτή συμβολίζει για μένα;
Αν η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που λατρεύω να ζω και να γυρίζω κάθε γωνιά της παρέα με αγαπημένα πρόσωπα, στην Κρήτη έζησα όλα αυτά που με έκαναν κάτι από αυτό που είμαι, εκεί είναι το πατρικό μου, οι γονείς μου και τα μέρη των παιδικών αναμνήσεων από διακοπές, εκδρομές, βόλτες, γιορτές και καθημερινές.
Φιλοσοφημένες σκέψεις, βαριές μα και αισιόδοξες, γιατί τι πιο ελπιδοφόρο από το να ξες ότι έχεις πάντα ένα μέρος να γυρίζεις και δυο πατρίδες με ανθρώπους που αγαπάς και σ’ αγαπούν, γεμάτες με στιγμές, αναμνήσεις και όνειρα;  
Φτάνει για απόψε με την νοσταλγία, ως κι οι θάλασσες θα πλημμυρίσουν, αυτές που χωρίζουν τα αγαπημένα αυτά μέρη, διακοπές έρχονται..
Και κάπως έτσι πάρθηκε η απόφαση ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κλείσει η φετινή χρονιά πέρα από μια επίσκεψη στο Σάρωθρον λίγα εικοσιτετράωρα πριν την έναρξη αυτών, για να δώσουμε ξανά ραντεβού εκεί με την επιστροφή…

Τσιακίρη Ειρήνη
30/07/2016


Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

Το καλοκαίρι έφθασε...

Και κάπως έτσι, αργοπορημένο, καταιδρωμένο και αναμαλλιασμένο, έφτασε κι αυτό το καλοκαίρι… Ένα παράξενο καλοκαίρι, το πρώτο πραγματικά εργάσιμο και ρουτινιασμένο, το καλοκαίρι που συμπλήρωσε το λήμμα και τη σημασία της λέξης «άδεια» στο προσωπικό μου λεξικό αλλά μου πήρε την έμπνευση και την έκρυψε κάπου ανάμεσα στις κούτες της μετακόμισης και τους φακέλους στο γραφείο.
Όχι, του είπα, δε θα στην κάνω τη χάρη, εγώ θα την βρω, είναι δική μου, τη χρειάζομαι, είναι εκείνη που πάντα με βοηθά να βάλω σε σειρά το κουβάρι του μυαλού μου, μετατρέποντας το σε λέξεις. Και προσπάθησα μα δεν ξέρω αν ήρθε, θα φανεί.
Τι παράξενη εποχή το καλοκαίρι… Κρύβει μέσα του τόσους λόγους να το λατρεύεις και άλλους τόσους να το μισείς θανάσιμα… Και αν δοκιμάσεις να τους μετρήσεις, η ίδια η ζυγαριά θα κατεβάσει το γυαλί ηλίου και θα σε κοιτάξει σαν να κατέβηκες από τον Άρη ή ίσως σαν να σηκώθηκες από τη χειμερία νάρκη φορώντας παλτό στα τέλη του Ιούλη…
Και με το δίκιο της η καημένη αφού στο κάτω κάτω με ποιο δικαίωμα της ζητάς να πάρει απόφαση όταν απολαμβάνει την άδεια της πίνοντας παγωμένο καφέ σε μια καθαρή παραλία όπου οι λουόμενοι στις διπλανές ξαπλώστρες κάνουν δαιμονισμένη φασαρία και τα κουνούπια αγνοούν επιδεικτικά κάθε φυσικό ή χημικό τρικ που χρησιμοποιείς για να τα απομακρύνεις την ώρα που ο ήλιος βυθίζεται στη θάλασσα βάφοντας με μοναδικά χρώματα τον ουρανό; Ή την ώρα που απολαμβάνει τα ουζάκια της με την υπόλοιπη παρέας στο ταβερνάκι δίπλα στο κύμα, απομακρύνοντας τη σκέψη της νούμερου που θα γράφει το χαρτάκι στο τέλος της βραδιάς; Ή ακόμα και την ώρα που βολτάρει στην παραλία της άδειας πια πόλης, αγκαζέ με τον καινούριο της «πρίγκιπα» και κρατώντας στο χέρι ένα χωνάκι παγωτό;
Ίσως κάθε στιγμή, κάθε γεγονός αυτού του καλοκαιριού να θέλει κάτι να μας πει… Ας πούμε, το να εκτιμάμε αυτό που έχουμε κάθε φορά, και ας το θεωρούσαμε δεδομένο ως τώρα. Μετά από περίπου είκοσι δύο ξένοιαστα καλοκαίρια, ήρθε το εικοστό τρίτο, οπότε και το τελευταίο σχολικό κουδούνι του σχολικού έτους δε σήμανε την έναρξη των διακοπών αλλά ίσως το πιο κουραστικό κομμάτι μιας σεζόν, αφού ήταν επιβαρυμένο με κούραση, άγχος, εκκρεμότητες, πακετάρισμα, ξεπακετάρισμα, γραφειοκρατία, γκρίνια, ζέστη και ανάγκη ξεκούρασης.
Είχε κι άλλα βέβαια, είχε θάλασσες, βόλτες, πάρτυ, θερινά σινεμαδάκια, καλές μουσικές, ενδιαφέρουσες και ελπιδοφόρες γνωριμίες και μια γλυκιά αναμονή για τις διακοπές…
Επομένως, το καλοκαίρι είναι ακόμα εδώ και η διάθεση έτοιμη για επιστροφή στο πατρικό, βόλτες στην πλατεία, μπάνια στις υπέροχες παραλίες, ψαράκια στη σχάρα τα μεσημέρια, ρακές και τραπεζώματα και μπιρίμπες στην αυλή, συναντήσεις με εκείνους τους παλιούς συμμαθητές που θέλουν ακόμα να σε δουν… Και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι, ήδη από τις πρώτες μέρες, θα εμφανιστεί εκείνη η γλυκιά νοσταλγία για την αγαπημένη Σαλονίκη και όλα όσα και όσους έμειναν πίσω μαζί με την ελπίδα ότι η νέα χρονιά θα φέρει τα καλύτερα…

Καλό Καλοκαίρι & Καλή Αντάμωση!

Τσιακίρη Ειρήνη
29/07/2016